Ελεωνόρα Ζουγανέλη - Ως Κι Οι Θάλασσες   

Θα με θυμηθείς...

Το βρήκα, όχι κάπου τυχαία.

Μεγάλα λόγια, εύκολα τα λες:

"Τη δύναμη στον άνθρωπο
τη δίνουνε οι φίλοι
όπως το λάδι που κρατά
τη φλόγα στο καντήλι ..!!!!"

"ΕΣΥ ΠΟΥ ΗΣΟΥΝ;" ήθελα να ρωτήσω...
"ΕΣΥ, τι ξέρεις από καντήλια;"

Έφυγα, για να μην με πονάει κι άλλο.
Φτάνει.
Θα με θυμηθεί, κάποτε.

Υγ. Μας πονάει ότι αγαπήσαμε πραγματικά. Αλλιώς, αδιαφορούμε.
Υπάρχει και η αγάπη της φιλίας που δε μπορεί να είναι πάντα στην πρώτη γραμμή.
Όσο δεν την βλέπεις, τόσο και πιάνει τα χαρακώματα.
Εκεί ή χάνεται ή βγαίνει κάποτε νικήτρια, μπροστά απ' όλες τις άλλες αγάπες, γιατί είχε βάθος και όχι επιφάνεια.

Βουνό με βουνό δε σμίγει.
Όταν συναντηθούμε, ίσως κλάψεις εσύ.
Εγώ δε θα έχω δάκρυα, πια.
Αν και σε θέλω πάντα χαμογελαστή, η ζωή διδάσκει σε όλους.
Είσαι μικρή ακόμα, σε νιώθω, μα δεν σε δικαιολογώ.
Απαράδεκτη.

Θα με θυμηθείς...