Πόσο βαθιά είναι η αγάπη σου; (How Deep is Your Love?)

Πόσο βαθιά είναι η αγάπη σου;

Ξέρω τα μάτια σου στον πρωινό ήλιο

Σε νιώθω να με αγγίζεις στην βροχή

Και τη στιγμή που αναρωτιέσαι μακρυά από εμένα

Θέλω να σε νιώσω στους ώμους μου ξανά

Και έρχεσαι σε εμένα στο καλοκαιρινό αεράκι

Με κρατάς ζεστό στον έρωτα σου και μετά απαλά φεύγεις

Και είμαι εγώ που χρειάζεσαι να δείξω

Πόσο βαθιά είναι η αγάπη σου

Πραγματικά χρειάζομαι να μάθω

Γιατί ζούμε σε ένα κόσμο ηλιθίων

Που μας ρίχνουν

Ενώ όλοι θα έπρεπε να μας αφήνουν να είμαστε

Ανήκουμε σε εσένα και εμένα

Πιστεύω σε εσένα

Ξέρεις την πόρτα στην ψυχή μου

Είσαι το φως στη βαθύτερη σκοτεινότερη ώρα μου

Είσαι σωτήρας μου όταν πέφτω

Και μπορεί να μην πιστεύεις

Νοιάζομαι για εσένα

Όταν ξέρεις βαθιά μέσα

Ότι πραγματικά θέλω να κάνω

Και είμαι εγώ που πρέπει να δείξω

Πόσο βαθιά είναι η αγάπη σου

Πραγματικά χρειάζομαι να μάθω

Γιατί ζούμε σε ένα κόσμο ηλιθίων

Που μας ρίχνουν

Ενώ όλοι θα έπρεπε να μας αφήνουν να είμαστε

Ανήκουμε σε εσένα και εμένα

How Deep is Your Love?

I know your eyes in the morning sun

I feel you touch me in the pouring rain

And the moment that you wander far from me

I wanna feel you in my arms again

And you come to me on a summer breeze

Keep me warm in your love and then softly leave

And its me you need to show

How deep is your love

I really need to learn

cause were living in a world of fools

Breaking us down

When they all should let us be

We belong to you and me

I believe in you

You know the door to my very soul

Youre the light in my deepest darkest hour

Youre my saviour when I fall

And you may not think

I care for you

When you know down inside

That I really do

And its me you need to show

How deep is your love

I really need to learn

cause were living in a world of fools

Breaking us down

When they all should let us be

We belong to you and me

πηγή

Calvin Harris & Disciples - How Deep Is Your Love

Όταν ξυπνάει ο παππούς...

...Είναι φορές που η ζωή σε πάει πίσω.
Εκεί συναντιέσαι με παλιές στιγμές, μ' ένα κομμάτι του παλιού εαυτού.

...Γραμμένες στιγμές, σφιγμένα τα όνειρα και οι ελπίδες, από τότε...

ΚΑΙ μετά, ήρθε η ταφόπλακα.
Η ίδια σκότωσα την συγγραφέα μέσα μου, γιατί, έτσι έπρεπε, εφόσον ΟΛΑ, προέκυψαν αλλιώς.

Φυσικά, δεν παύουν να υπάρχουν δυο σχόλια, που τότε μου έδωσαν χαρά.

Φυσικά, γεννήθηκε κι ένα βιβλίο, που όσοι άντεξαν και διάβασαν, έμειναν άλαλοι.

Άγνωστοι οι λόγοι.
Τόσο, άντεξαν, τόσο με ανέχτηκαν!

Πέθαναν πολλά μαζί μ' αυτό το βιβλίο, όχι μόνο ο παππούς, που ακόμα τον αγαπώ, όσο και την μάννα μου!
Όσα κι αν πέρασα ή περνάω, ακόμα, αυτό, δεν αλλάζει.

Στα σχόλια θα γράψω κι ένα συγκινητικό όνειρο, ζωντανό και για μια φωτογραφία.

...Να ξεφορτώσω, όμως!

Επείγει η Γιώτα.

Κατερίνα Δε.Στα.Πα; είπε...

Γιώτα μου, ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ - ΠΟΛΛΑ!
Έτσι μπράβο! Βάλε φωτογραφίες του χθες και ποιήματα που θα "μιλάνε" αιώνια!
Χαιρετώ όλη την παρέα και την οικογένειά σου, πάντα βιαστικά, πάντα όμως με αγάπη και εκτίμηση!
Φιλιά πολλά - πολλά!
ΒΟΛΟΣ!

Δευτέρα, Φεβρουαρίου 14, 2011 3:56:00 μ.μ.

Αστοριανή είπε...

Κυκλάμινό μου,
ευχαριστώ.
Αντεύχομαι! κι εσύ με το Δημητρό σου!
Ήρθα αργά στο σπίτι,
εμείς θα τα πούμε...

Το βιβλίο "του Πατέρα,"
τρίζει κόκαλα!
περνάω το χειρόγραφο... και δεν παύεις να με εκπλήσσεις!
Αυτά, για τώρα...
Τ' άλλα, σύντομα.
Φιλάκια
Υιώτα-Δημήτρης

Δευτέρα, Φεβρουαρίου 14, 2011 6:00:00 μ.μ.

Κατερίνα Δε.Στα.Πα; είπε...

ΩΧ! Γιώτα μου!Στα μέιλ, παιδάκι μου!Κρύβε λόγια μη με πάρουνε και στο ψιλό! Πέρασαν δυο χρόνια από τότε... Ήταν κάποιες πολύ δύσκολες μέρες της ζωής μου. Έχουν έρθει από τότε... κάτι εκατοντάδες δυσκολότερες.
Να είμαστε καλά, να γράφουμε, Γιώτα μου και να εκτονωνόμαστε! Εγώ ειδικά που δεν ανήκω στην λογοτεχνία!Εσύ, γράφε για το κοινό, όπως ξέρεις και μπορείς!
Φιλάκια πολλά! Με το καλό ο πελαργός!
Η σκέψη μου εκεί!

Τετάρτη, Φεβρουαρίου 16, 2011 1:59:00 π.μ.

Αστοριανή είπε...

Κατερίνα μου,
Κύμα καύσωνα σήμερα κι αύριο, και μετά, μια από τα… ίδια!
Έμεινα στο σπίτι, έφτιαξα δυο ταψιά γεμιστά,(κίτρινες πιπεριές, ντομάτες, πράσινο κολοκύθι, πατάτες,) με κιμά κότας… πήγα στις δυο μας κόρες!!! και γύρισα να μαζέψουμε τους φράχτες που γκρέμισε το βαρύ χιόνι…
Αυτά, για να δεις ότι ποτέ δεν σταματάμε…
όμως, εμένα, δεν με πειράζει διότι,
περιπτώσεις σαν κι αυτές, μ’ αφήνουν το νου ελεύθερο να… σκέπτεται!!!
Το πόσο εκτιμώ,
και πάντα θα το λέω, για το χρόνο που προσφέρεις στη φιλία και την επικοινωνία μας, το ξέρεις, ήδη!


Ποιος ο λόγος που το γράφω πάλι;

Διότι δεν θέλω να νομίσεις ούτε εσύ μα ούτε κανένας από τους φίλους και τους γνωστούς μας ότι: σε ό,τι αφορά την συγγραφική σου εργασία , είναι αποτέλεσμα αυτής της δυνατής γνωριμίας μας. Άκουσέ με, λοιπόν, και μη διαμαρτύρεσαι. Λόγω χώρου, το μοιράζω στα δύο:

Μέρος 1ον
Έχω στα χέρια μου, τουλάχιστον πέντε, (συμπεριλαμβανομένων των χειρογράφων σου):
Στη Μάννα (με δύο Ν), που λιώνει τη ψυχή! Εκεί έγραψα αυθόρμητα, το ποίημα αφιερωμένο σ’ εκείνη, που τόσο σου άρεσε και μας έδεσε!

Τα ενδιάμεσα: πρωτότυπα, καλογραμμένα, με μηνύματα που δεν «πιέζουν» την παιδική ηλικία…

Ο λόγος είναι γι’ αυτό (το χειρόγραφο) που είναι αφιερωμένο στον «Πατέρα»! Τίτλο τελικό δεν έχω, ανήκει σε σένα. Σ’ αυτό αναφέρθηκα στο βιαστικό προηγούμενο σχόλιό μου.
(Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες πλοκής!)
Πράγματι, είναι ένα γραπτό που διαβάζοντάς το, πέρασα όλες τις διακυμάνσεις του ψυχικού σου κόσμου. Από τις σοβαρότερες στιγμές μέχρι τις αστείες… από τη «μυρωδιά» του αγαπημένου του σώματος… μέχρι τις παντόφλες του παππά… από τις νοσοκόμες, μέχρι τους σημαδιακούς τσακωμούς των πτερωτών …
την εξιστόρηση κρυφών στιγμών του καθρέπτη…
οι απίστευτα αυθόρμητες κι ευρηματικές συνομιλίες με την Πέτρα, την Αύρα, με τον αμίλητο πατέρα…
κάποια στιγμή έπιασα τον εαυτό μου να σου μιλάει δυνατά!
Η οξυδέρκεια αφήνει τον αναγνώστη άφωνο! Η λεπτομέρεια δεν κουράζει! Η γραφή, προσεγμένη, ευλύγιστη.

Μέρος 2ον

Κατερίνα μου,
Αν αυτά, τα λίγα, -εντυπώσεις από το χειρόγραφο σου- δεν είναι αρκετά να σε κάνουν να χαρείς για τις απόψεις μου, τότε εκείνος ή εκείνη που σου λένε διαφορετικές «κριτικές» έχουν άλλο στόχο!
Μερικά ορθογραφικά-τυπογραφικά λάθη, μερικές στιγμές από την καταγραφή γεγονότων που μπορούν να αφαιρεθούν ώστε για να δώσεις μεγαλύτερη ώθηση στην πλοκή… ως κι άλλες μικρολεπτομέρειες, αυτά, μ’ ένα καλό διορθωτή ή επιμελητή= έντιτορ (όπως λέμε εδώ, και μη ξεχνάς ότι είμαι "δίγλωσση" κι ότι λείπω 4 δεκαετίες από τη πατρίδα…), δεν σημαίνουν αβεβαιότητα!!!

Το γράψιμο δεν είναι απλή εκτόνωση! Τα πτυχία είναι γι' άλλη εξυπηρέτηση: π.χ. να διδάξεις κάπου... κ.λ.π.
Η σπουδή, είναι μεγάλο «συν» δεν σημαίνει όμως και ξεχωριστή έμπνευση! Όταν έχεις πάρει τη μεγάλη βουτιά στον ωκεανό των «γραφιάδων» κι έχεις επιπλεύσει επιτυχώς, δεν θα πρέπει να υποτιμάς τη δύναμή σου! Άλλο σεμνότητα, άλλο αυτό-υποτίμηση!

Άσε αυτούς που «βγάζουν κάρτες» δηλώνοντας τη Γραφή ως επάγγελμα! Αν δεν ζουν από τα χρήματα των …πωλήσεων τους, μέχρι τότε το γράψιμο δεν δίνει «τίτλους»!

Αυτά τα λίγα, γι’ απόψε,
Να είσαι καλά, ήρεμη, υγιής, διότι η Κατερίνα είναι για ΟΛΟΥΣ, μα πρώτα για την Κατερίνα.
Πάντα με αγάπη,
Υιώτα
Ν.Υ.

Πέμπτη, Φεβρουαρίου 17, 2011 10:35:00 μ.μ.

Κατερίνα Δε.Στα.Πα; είπε...

Γιώτα μου, τι να πω, τώρα; Εσύ κι αν μ' αφήνεις άφωνη!Κι αυτό, όχι τόσο για τα καλά λόγια που λες για μένα, όσο για το ότι τα γράφεις και στον αέρα!
Τι να γράψω, τώρα; Θα ζαλίσουμε τον κόσμο με άσχετο θέμα από την ανάρτησή σου.
Θα την κρατήσω σαν τα μάτια μου αυτή την κριτική, Γιώτα μου! Είναι παράξενο που ένα ανέκδοτο βιβλίο μου, έχει μαζέψει ήδη καλές κριτικές, ενώ ακόμα πλάθεται...
(Μάλλον δουλεύει ο χασάπης... Κόβει αράδα... όχι μόνο για να στοιχίσει η έκδοση φθηνότερα (εφόσον τα εκδίδω μόνη μου και τα χαρίζω στους φίλους ή γνωστούς), αλλά και γιατί δεν θέλω να πονέσω... αλλήλους. Έτσι συμβαίνει με τα αυτοβιογραφικά. Καταλήγουν ποίημα στο τέλος.
Φιλάκια, Γιώτα μου! Θα τα πούμε τηλεφωνικά, μόλις συμπέσουν οι στιγμές μας. Το "Ευχαριστώ" είναι πολύ λίγο, κυρίως για τον χρόνο που διέθεσες να το διαβάσεις! Ούτε που ξέρω πια εκτύπωση σου έστειλα!
Σίγουρα διάβασες πολλή περριτή ύλη!
Δεν ξημέρωνε αλλιώς, Γιώτα μου, με τίποτα!
Τα λέμε!...
Με το καλό ο πελαργός, υγεία και όλα τα άλλα θα τα βρούμε!

Παρασκευή, Φεβρουαρίου 18, 2011 6:05:00 π.μ.

Αστοριανή είπε...

...relax, baby!....
έστι λέει η κόρη μου όταν παρα-κλωτσάει το μωρό μέσα της!!!

Με όλο το θάρρος και την αγάπη, αυτό επαναλαμβάνω!
"ρελάξ!"
πρώτα για σένα, μετά για τη Λένα, κι όλους τους άλλους!
Φιλάκια,
Υιώτα,
αστοριανή,
ΝΥ

Παρασκευή, Φεβρουαρίου 18, 2011 3:50:00 μ.μ.

πηγή

Αγωνία

Ημερών και ωρών.
Μεσημέρι.
Περιμένω.
Με το ΚΑΛΟ!