Έχω την ηλικία όταν τα πράγματα παρατηρούνται πιο ήρεμα, αλλά με την πρόθεση να συνεχίσει να μεγαλώνει. Έχω τα χρόνια όταν αρχίζετε να χαϊδεύετε τα όνειρά σας με τα δάχτυλά σας και οι αυταπάτες γίνονται ελπίδες. Έχω χρόνια στην οποία η αγάπη, κατά καιρούς, είναι μια τρελή έκρηξη, που επιθυμεί να καταναλωθεί στη φωτιά ενός αναμενόμενου πάθους. Και άλλες φορές, είναι μια γαλήνια γωνιά, όπως ένα ηλιοβασίλεμα στην παραλία. Πόσο χρονών είμαι; Δεν χρειάζεται να τα σημειώσω με έναν αριθμό, επειδή οι επιθυμίες μου γίνονται πραγματικότητα, τα δάκρυα ρίχνονται κατά μήκος του δρόμου για να δουν τις σπασμένες ψευδαισθήσεις μου αξίζουν πολύ περισσότερο από αυτό. Τι σημασία έχει αν είμαι είκοσι, σαράντα ή εξήντα; Αυτό που έχει σημασία είναι η ηλικία που νιώθω. Έχω τα χρόνια που χρειάζομαι να ζήσω ελεύθερα και χωρίς φόβο. Να συνεχίσω το ταξίδι μου χωρίς φόβο, γιατί φέρνω μαζί μου την εμπειρία και τη δύναμη των ονείρων μου. Πόσο χρονών είμαι; Ποιος νοιάζει! Έχω τα χρόνια που πρέπει να εγκαταλείψω το φόβο και να κάνω αυτό που θέλω και νιώθω.
***
Ho l’età in cui le cose si osservano con più calma, ma con l’intento di continuare a crescere.
Ho gli anni in cui si cominciano ad accarezzare i sogni con le dita e le illusioni diventano speranza.
Ho gli anni in cui l’amore, a volte, è una folle vampata, ansiosa di consumarsi nel fuoco di una passione attesa.
E altre volte, è un angolo di pace, come un tramonto sulla spiaggia.
Quanti anni ho, io?
Non ho bisogno di segnarli con un numero, perché i miei desideri avverati, le lacrime versate lungo il cammino al vedere le mie illusioni infrante valgono molto più di questo.
Che importa se compio venti, quaranta o sessant’anni!
Quel che importa è l’età che sento.
Ho gli anni che mi servono per vivere libero e senza paure.
Per continuare senza timore il mio cammino, perché porto con me l’esperienza acquisita e la forza dei miei sogni.
Quanti anni ho, io?
A chi importa!
Ho gli anni che servono per abbandonare la paura e fare ciò che voglio e sento.
Ho gli anni in cui si cominciano ad accarezzare i sogni con le dita e le illusioni diventano speranza.
Ho gli anni in cui l’amore, a volte, è una folle vampata, ansiosa di consumarsi nel fuoco di una passione attesa.
E altre volte, è un angolo di pace, come un tramonto sulla spiaggia.
Quanti anni ho, io?
Non ho bisogno di segnarli con un numero, perché i miei desideri avverati, le lacrime versate lungo il cammino al vedere le mie illusioni infrante valgono molto più di questo.
Che importa se compio venti, quaranta o sessant’anni!
Quel che importa è l’età che sento.
Ho gli anni che mi servono per vivere libero e senza paure.
Per continuare senza timore il mio cammino, perché porto con me l’esperienza acquisita e la forza dei miei sogni.
Quanti anni ho, io?
A chi importa!
Ho gli anni che servono per abbandonare la paura e fare ciò che voglio e sento.
José Saramago
DonnedOnNeDONNE©2012
Καμία διαθέσιμη μετάφραση
***
Sx. Η τονισμένη φράση μου θύμισε πολλές σκηνές και στιγμές της ζωής μου, που έτρεχα με το μηχανάκι, κι έκλαιγα...
Άλλες καταγεγραμμένες, άλλες όχι, μα κάποιες και τυπωμένες...
...Σηκώθηκα και ανέτρεξα στα γρήγορα, την ύλη ενός βιβλίου μου.
...Βρήκα μία σκηνή.
Καταγραφή 8/10/2001 περίπτερο 14:58
Πονάει πολύ..." Αχ! χελιδόνι μου, μη φεύγεις βιαστικό..." και πως να κλάψεις... όταν είσαι στο περίπτερο; Όταν οι πελάτες σε κοιτούν με απορία στα μάτια; Πως; Και τι να τους πεις; Έφυγε το παιδί μου; Πέταξε απ' την φωλιά μας... Πάντα ήθελε να πετάξει...
...Κρατηθήκαμε κι οι δυο. Σφίξαμε τα δόντια και δεν είδε η μία τον σπαραγμό της άλλης.
Καλό σου ταξίδι, κορίτσι μου...
Καλή εγκατάσταση στην καινούργια δική σου φωλιά, καλή προσαρμογή... καλά... όλα καλά να πάνε στη ζωή σου.
Όλα τα όνειρά σου, να πραγματοποιηθούν...
...Φεύγοντας με παρέα, νόμιζα ότι όλα θα ήταν πιο ανώδυνα. Ήταν όμως πολύ χειρότερα απ' ότι φανταζόμουν. Το ταξί πήρε πρώτα εσένα κι εγώ σαν κλέφτρα της τελευταίας παιδικής σκηνής της ζωής σου, έτρεχα πίσω σου με το μηχανάκι...
Κι από μακριά... σ' έβλεπα, μέχρι την στροφή...
Θεέ μου! Πόσο πονάει; Πόσο;
Δύσκολο να δεχτεί η μάνα, να φεύγει το παιδί της σε δική του φωλιά.
κ.λ.π.
(Κάπου γραμμένα στο βιβλίο αυτό, ΕΚΕΙ, σελ. 43. Τώρα ζούμε στο 2019. Το κορίτσι μου μεγάλωσε, κ.λ.π. δεν οδηγώ πια το μηχανάκι μου, περπατάω... Το ίδιο είναι. Όλο και "κάτι" μένει στον δρόμο!
"Δάκρυα. καυτά μου δάκρυα", που λέει και η Χαρούλα Αλεξίου στο τραγούδι της: "Μεγάλωσα". Τί μου θύμισες μεσημεριάτικα, Φίλε! Να είσαι ΚΑΛΑ! Με συγκίνησες. Μ' έκανες να της τηλεφωνήσω, να της το θυμίσω... και να φιλοσοφήσουμε την εξέλιξη της ζωής.)
