Είναι η δεύτερη φωτογραφία που πέτυχα με κυκλάμινα, αυτές τις μέρες, κι είναι ζωγραφική.
(Δεν κράτησα εγκαίρως την πηγή. Έχει όμως, υπογραφή!)
Και πριν πετάξω ένα χαρτάκι, από σημειώσεις αυτών των ημερών, ας μείνει:
Μόνο μην φτάσεις να πεις:
"Δε με νοιάζει για τίποτα, πια!"
...Εκεί θα φανεί
πως το παιχνίδι
έχεις χαρίσει,
ενώ, εσύ,
γεννήθηκες,
για να μάχεσαι, Κατερίνα!
Σχ. Δεν ξέρω αν τα καθέτως τα λένε "ποίηση", τα οριζοντίως "λογοτεχνία" ή τα μπερδεμένως "γρίφους", ξέρω μόνο, πως: αυτοαναστηλώθηκα.
Γι' αυτό και μόνο, να μείνει!
Οι "ταμπελίτσες" στους καιρούς μας, τόσο περιττές!
