Ψηλωμένα

Εγώ τα πήρα ψηλωμένα κι έφυγα.
Εσύ, δεν ξέρω, δεν είδα.
Αυτός τα πήρε ψηλωμένα, το λένε στο χωριό μου, για αυτούς που φεύγουν, νευριάζουν, λυγίζουν, κ.λ.π.
Εμείς, χλωμός ο πληθυντικός.
Εσείς, δε νομίζω.
Αυτοί, άμα τα είχαν πάρει ψηλωμένα, θα φαίνονταν! Άδειος ο δρόμος.

Ως εκεί που αντέχει κανείς!

Τα όριά μου, πριν τα όρη μου!

Ανάσα και 1 και 35 μεσημέρι Κυριακής, με τα Φανερώματα του Αγίου Φανουρίου. 27/8/17

"ΚΑΛΟ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ, ΘΑΝΑΣΗ!"

Απ' όλα φεύγω;

Υπεκφεύγω;
Πώς το λένε;
Απ' όλα φεύγω;
Μάλλον έτσι!

...Μια σελίδα άγραφη, έψαχνα η έρ'μη, να σημειώσω δουλειές και ψώνια.
Πού μ' έβγαλε, εκεί;

Εξείχε, τράβηξα, έπιασα σκόρπιο 2008!
Άμα γράφεις όπου νά 'ναι, άστο να πάει!

Χρόνια έψαχνα γραφούμενα πεθεράς, άφαντα!

Φφφ.φ!

Τέλος πάντων, βρήκα σελίδα άδεια, την έκοψα, μα το πήρα εδώ δίπλα μου...

Ώρες, ολόκληρες.
Πέρασαν.
Περιμένει.
Σκεπασμένο είναι ακόμα, δεν τολμώ.
Άρνηση.
Γενική.
Είναι αργά.
Αύριο, όποτε.

Πήγα Φεις.
Πήγα βόλτα.
Καλά γύρισα, εκτός απ' τα Κύθηρα που καίγονται και δεν καταλαβαίνω, γιατί;

Για να μην τα βρούμε;

Όλα από χέρι καμένα.

Ναι, μεν, αλλά... ΟΧΙ!

...Κι ήρθε η μέρα, που έπρεπε να απαντήσω, όχι!
...Κι ας ήταν για μένα, χρόνια, ποθούμενο όνειρο!
Όχι;
Γιατί;
Γιατί... τώρα πια, ξέρω τι δεν θέλω!
Έμαθα, αφού έπαθα!

Και ναι, πρέπει να μάθεις κάποτε, να λες: "ΟΧΙ", πρώτα στους δικούς σου ανθρώπους και μετά στους ξένους!
Όσο κι αν πονάει!

... Ναι, να μείνει η στιγμή και η μέρα.