μελάνι που έκαιγε,

Άνοιξα τόσα παράθυρα... Γιάννη, απόψε... δε ξανάγινε!
Πούντιασα... απ' τα ρεύματα... και κάηκα, μαζί.

Πώς το είχες πει;

Κάπως έτσι και το βιβλίο σου: μελάνι που έκαιγε, καίει και θα κάψει... με το ΚΑΛΟ  της έννοιας, για το κενό της ΠΟΙΗΣΗΣ που άφησες Φεύγοντας... τόσο νωρίς!
ΑΘΑΝΑΤΟΣ!

ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΣΙΓΚΡΑΣ είπε...

Οι τόποι που γνωρίσαμε δε χάνονται.
Κρεμιούνται στις λέξεις και τις χειρονομίες μας,αναπαύονται στο βυθό των ματιών μας.
Τα "χνάρια" ήταν από μέταλο που έκαιγε.
Κι ακούμπησε την καρδιά μας.

3 Μαϊ 2011 11:18:00 π.μ

***

ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΓΙΑΝΝΗ ΤΣΙΓΚΡΑ