Μουσική φθινοπωρινή βόλτα

Ήρθε αργά με δυο εισιτήρια στα χέρια.
"Μέχρι να ετοιμαστείς, θα γυρίσω να πάμε στην Γλυκερία! Τί; Δε θες;"
"Πώς δε θέλω; Εσύ πότε θα ξεκουραστείς; Πότε θα φας; Πότε θα κοιμηθείς;"

Δική μου η απόφαση, λοιπόν, πιάσαμε ακρογιαλιά, καρέκλα, φαγητό και μουσική από δικά μας παιδιά, Βολιώτικα.

Έδωσα και παραγγελιά δυο τραγουδάκια, το 'φχαριστήθηκα!
Ζήλεψα πολύ όμως, δυο απομακρυσμένα τραπέζια που ήταν στην άμμο!
Την άμμο ζήλεψα, δηλαδή!
Πιο κοντά στην θάλασσα, μια κυρία μόνη, πιο πάνω, ένας κύριος μόνος!

Καθένας στον κόσμο του, στις νότες της ζωής του.

Επιλογές είναι αυτές!
Παρέα βρίσκει εύκολα κανείς, νομίζω, αν ήθελαν!
Απλά, δεν ήθελαν!
Είχαν τις αναμνήσεις τους!
Κι εμείς που ήμασταν δυο, είχαμε, τις συνδυάζαμε! Πώς αλλιώς;

Ωραίοι!
Ωραία και τα παιδιά, 'φχαριστιόμαστε και του χρόνου!

Είπαμε: Κακά τεχνικά, δε σημαίνουν και κακές στιγμές!

Τα κρατάμε για να τα βρίσκουμε πιο εύκολα και για να ελαφρύνει ο δίσκος που πάλι γέμισε.

Τα χνάρια, πούν' τα;