Ατιτλο
Τελευταία ενημέρωση: 2016-02-06, 09:00:52
Του Θωμά Στραβέλη, συγγραφέα – πανεπιστημιακού
Εχουμε καταντήσει ένα κράτος με πολλούς νόμους και πολλούς παρανόμους. Ο Καβάφης, τώρα πια, θα μας έλεγε πως οι βάρβαροι τελικά ήρθαν και πρέπει, όχι μόνο να νομοθετήσουμε σωστά, αλλά και να εφαρμόσουμε, επιτέλους, τους νόμους. Να γίνουμε νομοταγείς,
που να μας πάρει ο διάολος! Στο σχολείο μάθαμε πως ο άνθρωπος είναι «υποκείμενο».
Η κοινωνία όμως μας διδάσκει πως ο άνθρωπος είναι «υποκείμενος», αλλά αυτό δεν το πολυκαταλαβαίνουμε. Εμείς καταλαβαίνουμε μόνο ότι κανένας δεν υπόκειται σε τίποτα. Ολοι κατέχουν υψηλότερη θέση, όλοι κυριαρχούν. Υπάρχει μόνο ο «υπερκείμενος». «Υποκείμενος» φαίνεται να μην υπάρχει, και το «υποκείμενο» έχει διογκώσει τόσο πολύ το υπερεγώ, που έφτασε σε σημείο να χλευάζεται, να γίνεται «πρόσωπο» κι αντικείμενο ειρωνείας. Αλίμονο! Δε χρειαζόμαστε τέτοια «πρόσωπα» και προσωπεία για να πάμε μπροστά.
Λένε πως του χεριού ο αντίχειρας είναι περιττός, όταν συνεχώς δείχνει το Εγώ. Κι ο δείκτης είναι άχρηστος, όταν δεν δείχνει το Δίκιο. Το να σκέφτεσαι λοιπόν καλά είναι το πιο μεγάλο δώρο του Θεού. Αλλά δε σκεφτόμαστε πια σωστά, ούτε ενεργούμε δίκαια. Τι διάολο πάθαμε;
Οι ορθώς κείμενοι νόμοι, κατά τον Αριστοτέλη, πρέπει να προβλέπουν, ει δυνατόν, όλα τα αδικήματα, και ν’ αφήνουν, όσο γίνεται λιγότερα, στην κρίση των δικαστών. Αλλά κι όταν ακόμα οι νόμοι έχουν θεσπιστεί, δεν πρέπει πάντα να μένουν αμετάβλητοι. Δεν θα είχε λοιπόν δίκιο ο Καβάφης, που θα μας ζητούσε να νομοθετήσουμε ξανά, γιατί οι βάρβαροι μας περίζωσαν και πίνουν το αίμα μας; Δεν μας λένε «βαρ - βαρ», δεν μιλούν με βαρβαρισμούς δεινούς τα Ελληνικά. Στη σύγκρουσή μας όμως με την οικονομική ολιγαρχία (έσωθεν και έξωθεν προερχομένη) και με τα ξένα συμφέροντα, γίνονται και λέγονται πια ένα σωρό βαρβαρότητες.
Βάρδα, αδερφέ! Βαρδάτε, αδέρφια! Χρειαζόμαστε περισσότερες βραδινές βάρδιες. Μας περίζωναν τόσοι και τόσοι βάρβαροι!
Είναι η ώρα τρεις. Ακούω το κρατικό κανάλι. Ένας απ’ τους δυο τηλεπαρουσιαστές λέει στον ελληνικό λαό: «Ας πάμε σ’ ένα «μπρέικ». Θά’ θελα να ρωτήσω, αυτόν τον ξενόδουλο και ψηλολέλεκα και ψηλοκρεμαστό, γιατί δεν χρησιμοποιεί τη λέξη «διάλειμμα»; «Γιατί, βρε κουτεντέ, μας λες «μπρέικ»; Γιατί, μεσοδρομίς του δελτίου, μάς μιλάς μεσοβέζικα; Γιατί μπασταρδεύεις τη γλώσσα μας, άχαρε και αχάριστε του κρατικού, παρακαλώ, καναλιού;».
Είπα δυο - τρία λόγια για τους νόμους, αυτά τα πράματα – τα νομικά -, που σίγουρα βρίσκονται στα γόνατα των Θεών. Κι όπως ξέρουμε, όταν ένα νομοθέτημα δεν αποβαίνει προς το συμφέρον της κοινωνίας, ποτέ δεν έχει το χαρακτήρα του δικαίου. Και κάτι ακόμα:
«Οταν ένας νόμος τηρείται, δεν είναι τίποτα άλλο από νόμος. Ενώ ο νόμος που παραβιάζεται, είναι και νόμος και δήμιος. Είν’ ανάγκη λοιπόν να θέτουν νόμους οι άνθρωποι και να ζουν σύμφωνα μ’ αυτούς. Γιατί αλλιώτικα δεν διαφέρουν σε τίποτα από τα κτήνη». Δεν είναι, επιτέλους, αναγκαίο να καταλάβουμε σ’ αυτή τη χώρα ότι ο νόμος έχει ως αποστολή του να οδηγεί τον άνθρωπο στο σωστό δρόμο, όπως οδηγούν στη γραφή, οι γραμμές, τα μικρά παιδιά; Πώς θα γλιτώσουμε από τα ορνιθοσκαλίσματα, όταν τα παιδιά συνηθίσουν να γράφουν, εκτός γραμμών, στα τυφλά, στα κενά; Κουτορνίθια θα εκπαιδεύσουμε; Κι όσο για τους πολιτικούς (και τους δασκάλους) με γεμάτη την κοιλιά, θα σκέφτονται, νομίζω, πιο δύσκολα. Οταν όμως φάνε λιγότερο, θα σκέφτονται καλύτερα.
Θωμάς Στραβέλης
πηγή
ΥΓ. "Ωραίος και ώς Άνθρωπος, πέρα από φιλόσοφος! Χαίρομαι όταν "συναντιέμαι" με τις "γραφές" του! Νά 'ναι γερός, να γράφει και να τα "λέει"!
Εχουμε καταντήσει ένα κράτος με πολλούς νόμους και πολλούς παρανόμους. Ο Καβάφης, τώρα πια, θα μας έλεγε πως οι βάρβαροι τελικά ήρθαν και πρέπει, όχι μόνο να νομοθετήσουμε σωστά, αλλά και να εφαρμόσουμε, επιτέλους, τους νόμους. Να γίνουμε νομοταγείς,
που να μας πάρει ο διάολος! Στο σχολείο μάθαμε πως ο άνθρωπος είναι «υποκείμενο».
Η κοινωνία όμως μας διδάσκει πως ο άνθρωπος είναι «υποκείμενος», αλλά αυτό δεν το πολυκαταλαβαίνουμε. Εμείς καταλαβαίνουμε μόνο ότι κανένας δεν υπόκειται σε τίποτα. Ολοι κατέχουν υψηλότερη θέση, όλοι κυριαρχούν. Υπάρχει μόνο ο «υπερκείμενος». «Υποκείμενος» φαίνεται να μην υπάρχει, και το «υποκείμενο» έχει διογκώσει τόσο πολύ το υπερεγώ, που έφτασε σε σημείο να χλευάζεται, να γίνεται «πρόσωπο» κι αντικείμενο ειρωνείας. Αλίμονο! Δε χρειαζόμαστε τέτοια «πρόσωπα» και προσωπεία για να πάμε μπροστά.
Λένε πως του χεριού ο αντίχειρας είναι περιττός, όταν συνεχώς δείχνει το Εγώ. Κι ο δείκτης είναι άχρηστος, όταν δεν δείχνει το Δίκιο. Το να σκέφτεσαι λοιπόν καλά είναι το πιο μεγάλο δώρο του Θεού. Αλλά δε σκεφτόμαστε πια σωστά, ούτε ενεργούμε δίκαια. Τι διάολο πάθαμε;
Οι ορθώς κείμενοι νόμοι, κατά τον Αριστοτέλη, πρέπει να προβλέπουν, ει δυνατόν, όλα τα αδικήματα, και ν’ αφήνουν, όσο γίνεται λιγότερα, στην κρίση των δικαστών. Αλλά κι όταν ακόμα οι νόμοι έχουν θεσπιστεί, δεν πρέπει πάντα να μένουν αμετάβλητοι. Δεν θα είχε λοιπόν δίκιο ο Καβάφης, που θα μας ζητούσε να νομοθετήσουμε ξανά, γιατί οι βάρβαροι μας περίζωσαν και πίνουν το αίμα μας; Δεν μας λένε «βαρ - βαρ», δεν μιλούν με βαρβαρισμούς δεινούς τα Ελληνικά. Στη σύγκρουσή μας όμως με την οικονομική ολιγαρχία (έσωθεν και έξωθεν προερχομένη) και με τα ξένα συμφέροντα, γίνονται και λέγονται πια ένα σωρό βαρβαρότητες.
Βάρδα, αδερφέ! Βαρδάτε, αδέρφια! Χρειαζόμαστε περισσότερες βραδινές βάρδιες. Μας περίζωναν τόσοι και τόσοι βάρβαροι!
Είναι η ώρα τρεις. Ακούω το κρατικό κανάλι. Ένας απ’ τους δυο τηλεπαρουσιαστές λέει στον ελληνικό λαό: «Ας πάμε σ’ ένα «μπρέικ». Θά’ θελα να ρωτήσω, αυτόν τον ξενόδουλο και ψηλολέλεκα και ψηλοκρεμαστό, γιατί δεν χρησιμοποιεί τη λέξη «διάλειμμα»; «Γιατί, βρε κουτεντέ, μας λες «μπρέικ»; Γιατί, μεσοδρομίς του δελτίου, μάς μιλάς μεσοβέζικα; Γιατί μπασταρδεύεις τη γλώσσα μας, άχαρε και αχάριστε του κρατικού, παρακαλώ, καναλιού;».
Είπα δυο - τρία λόγια για τους νόμους, αυτά τα πράματα – τα νομικά -, που σίγουρα βρίσκονται στα γόνατα των Θεών. Κι όπως ξέρουμε, όταν ένα νομοθέτημα δεν αποβαίνει προς το συμφέρον της κοινωνίας, ποτέ δεν έχει το χαρακτήρα του δικαίου. Και κάτι ακόμα:
«Οταν ένας νόμος τηρείται, δεν είναι τίποτα άλλο από νόμος. Ενώ ο νόμος που παραβιάζεται, είναι και νόμος και δήμιος. Είν’ ανάγκη λοιπόν να θέτουν νόμους οι άνθρωποι και να ζουν σύμφωνα μ’ αυτούς. Γιατί αλλιώτικα δεν διαφέρουν σε τίποτα από τα κτήνη». Δεν είναι, επιτέλους, αναγκαίο να καταλάβουμε σ’ αυτή τη χώρα ότι ο νόμος έχει ως αποστολή του να οδηγεί τον άνθρωπο στο σωστό δρόμο, όπως οδηγούν στη γραφή, οι γραμμές, τα μικρά παιδιά; Πώς θα γλιτώσουμε από τα ορνιθοσκαλίσματα, όταν τα παιδιά συνηθίσουν να γράφουν, εκτός γραμμών, στα τυφλά, στα κενά; Κουτορνίθια θα εκπαιδεύσουμε; Κι όσο για τους πολιτικούς (και τους δασκάλους) με γεμάτη την κοιλιά, θα σκέφτονται, νομίζω, πιο δύσκολα. Οταν όμως φάνε λιγότερο, θα σκέφτονται καλύτερα.
Θωμάς Στραβέλης
πηγή
ΥΓ. "Ωραίος και ώς Άνθρωπος, πέρα από φιλόσοφος! Χαίρομαι όταν "συναντιέμαι" με τις "γραφές" του! Νά 'ναι γερός, να γράφει και να τα "λέει"!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου