Κι είπεν ...

ο Κύριος:

Άκου, να δεις, κυρά Κατερίνα...
Ώρες σ' ακούω που ψυχομουρμουρίζεις...
Και ναι, κατέληξες σωστά...
"Καλλιτέχνης θα πει, όλα όσα δεν είσαι", ακριβώς!
Γι' αυτό σου έδωσα γερά τα δυο σου χέρια, για να παιδεύεσαι, για να δεις πως έναν Καλλιτέχνη, μπορείς εύκολα να τον κρίνεις, δε θα μπορέσεις όμως εύκολα να τον φτάσεις, πόσο μάλλον να τον καταλάβεις...
Μια πινελιά στον καμβά του κάθε ζωγράφου, χίλιες οι σκέψεις...
Μια δικιά σου με πινέλα μπογιατζή στους τοίχους και στις πόρτες, ούτε μία σωστή!
Σκέψη, εννοώ, θα το κατάλαβες...
οι Ιθάκες τι σημαίνουν.
Όχι, δεν σου φταίει ο άντρας σου, που σου έστειλε λάθος μπογιατζή...
Εγώ στον έστειλα.
Δεν ήταν τυχαίος...
Καράβια έβαφε, εικοσπέντε χρόνια στη θάλασσα, σα μούτσος.
Στη στεριά δεν έχει τώρα μεροκάματα.
Τα παιδιά του άνεργα, αυτός πρέπει να δουλέψει, για το τώρα, για το αύριο.
Τόσο μπορεί.
"Τόσο μπόρεσε", το είπε και στον άντρα σου.
"Τί το πέρασες; Τα σπίτια δεν είναι καράβια..." του είπε κι εσύ τον μάλωσες.
"Τον πρόσβαλλες! Δεν έπρεπε να του το πεις αυτό!" του είπες.
Γιατί το είπες;
Χίλιες φορές το σκέφτηκες, κι εσύ!
Ξέρω, στεναχωρέθηκες, λυπάσαι, συμπονάς, ξέρω και πως αγανακτείς που τίποτα δεν σου δίνεται σωστό, παιδεύεσαι και προσπαθείς, μέρες τώρα, μόνη σου να τα μπαλώσεις, να σκεπάσεις κάθε κίτρινη γωνιά, μα όπως είδες και κατάλαβες, τίποτα δεν έχει νόημα σε όλα αυτά.
Ο θαλασσόλυκος που εγώ έστειλα σπίτι σου, ήρθε για να σου πει, πως η ζωή είναι αλλού, εκεί έχει νόημα αν "ζωγράφησες" καλά, αν η ψυχή σου ήταν άσπρη κι όχι μαύρη.
Ότι μπορούσε έκανε ο μάστορας, το καράβι της ζωής του, είδες πως το έβγαλε σώο στην στεριά.
Με τις όποιες γρατσουνιές στα κύματα και στα βράχια...
Εσύ;
Τόσο μπόρεσες κι εσύ...
Τά 'φησες και έπιασες καρέκλα.
Ανεβήκαν οι παλμοί, φάρου υγείας σημάδι.
Γι' αυτό στά 'δωσα όλα, για να ταξιδεύεις...
Με χίλιους δύσκολους τρόπους και όσους,
Για να μάθεις να εκτιμάς τα έχοντα,
ζωή κι ανθρώπους.
Για να μάθεις να αγαπάς, κάθε γωνιά απ' της στεριάς το καράβι σου, που άλλοι δεν έχουν ή έχασαν.
Για να μάθεις πολλά, κι όλα αυτά που θαυμάζεις και δεν τολμάς να ζηλέψεις, γιατί ξέρεις απλά, πως δεν θα μπορούσε τίποτα απ' όλα τα καλά των άλλων, δεν θα ταίριαζε σε σένα.
Ξέρεις ότι αλλιώς, δε θα ήσουν εσύ, γι' αυτό, πάψε πια να σκέφτεσαι τι θα πουν οι άλλοι και πως θα κρίνουν τα "κουμάντα" σου, όπως δεν σκέφτονται και οι πραγματικοί Καλλιτέχνες, όταν παραδίνουν στο κοινό το δικό τους έργο ζωής.
Ξεκουράσου τώρα και κοίτα να ζεις!

Καλλιτεχνία για μένα, είναι ο "τρόπος" που ζεις.
Να  το θυμάσαι.