Το κούρεμα

Μεσάνυχτα ήταν, θα ξάπλωνα  σε λίγο.
...Κι ήρθε ο γιος, πάντα χαμογελαστός!
'Μάνα, ετοιμάσου να με κουρέψεις;"
"Τώρα; Τέτοια ώρα;"

Η καρέκλα πήρε την θέση της... ούτε που κατάλαβα για πότε.
Η Ελπίδα διεκδικούσε πρωτιές, ως συνήθως.

"Πόσο;"
"Τόσο."

Άχ! παλληκάρι μου! Εσύ κατέχεις την Τέχνη, μάννα με χέρι που τρέμει σε κουρεύει, από παιδί.

Ν'α 'σαι γερός και ευτυχισμένος!