Για τον μουσικό που "κοιμάται", απόψε...

Ξεκουράζεται... και κανένας δεν βάζει μουσική...

Εγώ, Κωστή, εγώ!
Εγώ και Dj, Ντιτζίνα...

Η ζωή, που λες, Αρχιπέλαγος...

Θα έπινα...
Δε, "θα".
Θα κάναμε κι ένα πάρτυ, με παλιά τραγούδια...
Δε, "θα".

Να σου πω, κάτι; Δεν ήσουνα καλός δάσκαλος. Εκεί, πάνω, στην σελίδα σου, κανένας δεν τραγούδαγε, κανένας δεν χόρευε.
Λες και κανένας, δεν σε ήξερε στο βάθος.
Λες και κανένας, δεν είχε δει, πως στις φλέβες σου, χόρευαν νότες...

Δεν μπορούν να το πιστέψουν... Κλαίνε, πονάνε.
Δεν μιλάνε, λυγάνε.

Ανείπωτο, για όλους.

Είναι βαριά...

Είναι όλα μαύρα, εκεί...

"Πέταξες" εσύ... αφού έβρεχε και νωρίτερα...

Κι ήταν Καθαρή, η Δευτέρα. Τα καθάρισε όλα η βροχή και το χιόνι, εκεί...

Εγώ, μαντεύω, περνάς καλά, εκεί πάνω, ήδη.

Το λες, το φωνάζεις, μα κανένας δεν μπορεί να σ' ακούσει, ακόμα...
Δεν έχουν εκπαιδευτεί πολύ, με τον θάνατο.
Ένας βαθύς ύπνος, σώματος, είναι, μόνο.
Αυτό μού έμαθαν, οι πολλοί δικοί μου, Φευγάτοι...

Πες το, ρε, μπαγάσα...

Ή κάνω λάθος; Τι;

Να βρω κι άλλα, κομμάτια; Αντέχεις;

Κι αν ξυπνήσεις... πόσο θα χαρεί η Αμαλία... και τα παιδιά και τα εγγόνια και οι φίλοι...

"Για πού; " ρωτάνε, σπαρακτικά...

...Αν τα λέγαμε, όπως παλιά, θα έλεγες: "Να μού φιλήσεις τον φίλο μου. Άντε, ξύπνα τον και Καληνύχτα!"

Εύκολο να σ' αφήσω, έτσι, χωρίς να πάρω απάντηση;
Εύκολο, να τον ξυπνήσω;
Κι αν τρομάξει, πάλι;
Αν με δει, έτσι και θυμηθεί... την είδηση, σειρά που φεύγει, Χάρος που παίρνει, πώς θα σταθεί στα πόδια του, να βγάλει τη μέρα του;

Αν,

και ζαλίστηκα...

Είσαι εδώ, το ένιωσα.

Σηκώνομαι, όσο έχω δυνάμεις, ακόμα.

Όχι, δε "θα' είμαι εκεί, Αύριο...
Άλλη μέρα...

Η ψυχή σου, έτσι κι αλλιώς, θα κυλά και θα τραγουδά.
Κοιμήσου, Κωστή.
Έτσι είναι οι άνθρωποι. Κλαίνε.
Χαιρετάνε... με διάφορους τρόπους.

ΚΑΛΟΤΑΞΙΔΟΣ!
ΑΘΑΝΑΤΟΣ και πάντα, ΝΕΟΣ!

Τρομαγμένοι, όλοι μας.
Γενικά. (βλέπε: Ελλαδα)
Ίσως, γλύτωσες πολλά.
...Δε μπορώ και να σε ζηλέψω...